συμπαρολισθαίνω

Α

ολισθαίνω συγχρόνως («τῶν ὑγρῶν καὶ τῶν τοῑς ὑγροῑς συμπαρολισθαινόντων», Πλούτ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < συν-* + παρολισθαίνω «γλιστρώ πλαγίως, κρυφά»].